Klinisch Onderzoek van de Schouder
-- Ann Cools --
In de huidige literatuur en op de sociale media worden zowel de terminologie van schouderpijn, als het gebruik en de waarde van de zogenaamde orthopedische testen in het klinisch onderzoek ter discussie gesteld. Het is het doel in deze PowerTalk beide controversiële punten te bespreken, maar te eindigen met een positieve noot.
Jarenlang werden de meest voorkomende schouderklachten geclusterd onder de term “impingement”, verwijzend naar een structureel conflict tussen de humeruskop en het acromion, de “bad guy” van de schouder. Meer dan 50 jaar na datum moet deze term in vraag gesteld worden omdat hij geen weergave is van de meeste oorzaken van schouderklachten. Het is een uitdaging om een modernere term te vinden die de lading dekt van een grote groep patiënten met functionele schouderklachten.
Het gebruik van de zogenaamde orthopedische testen in het schouder onderzoek als diagnostisch tool om de onderliggende structurele pathologie van de klachten te achterhalen, is ingeburgerd in het klinisch redeneringsproces van vele therapeuten. Nu blijken de meeste van deze traditionele testen een vrij lage diagnostische accuraatheid te hebben in het diagnosticeren van structurele letsels. Moeten we dan het gebruik van deze testen volledig verlaten, of kunnen we een meer up-to-date interpretatie geven aan deze testen, waardoor ze in ons klinisch redeneringsproces nog steeds hun waarde behouden?
Na het volgen van deze PowerTalk heeft de deelnemer volgende competenties bereikt:
Jarenlang werden de meest voorkomende schouderklachten geclusterd onder de term “impingement”, verwijzend naar een structureel conflict tussen de humeruskop en het acromion, de “bad guy” van de schouder. Meer dan 50 jaar na datum moet deze term in vraag gesteld worden omdat hij geen weergave is van de meeste oorzaken van schouderklachten. Het is een uitdaging om een modernere term te vinden die de lading dekt van een grote groep patiënten met functionele schouderklachten.
Het gebruik van de zogenaamde orthopedische testen in het schouder onderzoek als diagnostisch tool om de onderliggende structurele pathologie van de klachten te achterhalen, is ingeburgerd in het klinisch redeneringsproces van vele therapeuten. Nu blijken de meeste van deze traditionele testen een vrij lage diagnostische accuraatheid te hebben in het diagnosticeren van structurele letsels. Moeten we dan het gebruik van deze testen volledig verlaten, of kunnen we een meer up-to-date interpretatie geven aan deze testen, waardoor ze in ons klinisch redeneringsproces nog steeds hun waarde behouden?
Na het volgen van deze PowerTalk heeft de deelnemer volgende competenties bereikt:
- De deelnemer reflecteert kritisch over de huidige terminologie mbt schouderaandoeningen en heeft de intentie een hedendaagse terminologie te gebruiken in plaats van de traditionele labelling
- De deelnemer reflecteert kritisch over het gebruik van de traditionele orthopedische testen in het klinisch onderzoek van de schouder
- De deelnemer interpreteert de traditionele klinische testen op een eerder functionele dan structurele manier tijdens het klinisch onderzoek van de schouder
- De deelnemer heeft de intentie om tijdens het klinisch onderzoek van de schouder symptoomreducerende testen te gebruiken en te interpreteren.
